Η ιστορία του Δράκουλα των Χανίων (Μύθος ή πραγματικότητα)

Το πατρικό σπίτι του Κωνσταντίνου.

18 Οκτωβρίου σήμερα και σαν σήμερα πριν 93 ολόκληρα χρόνια το σκότος έπεσε πάνω από την Ελλάδα. Από ένωση θνητής και υπερφυσικού όντος γεννήθηκε ένα παιδί. Ένα παιδί πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα. Η μάνα του τρόμαξε όταν το είδε και το εγκατέλειψε στο δάσος, που το μεγάλωσαν νύμφες και νεράιδες. Μικρός περνούσε την ώρα του κυνηγώντας τα στρουμφάκια, μαζί με την γάτα του. Όταν μεγάλωσε όμως οι τρομακτική του πλευρά ήρθε σιγά σιγά στην επιφάνεια. Οι κυνόδοντες μεγάλωσαν, τα μάτια του άρχισαν να βλέπουν μέσα στο πυκνό σκοτάδι του δάσους και η δίψα του για αίμα άρχισε να θεριεύει. Για να μην επιτεθεί στα πλάσματα που τον είχαν μεγάλωσε έφυγε μακριά, κρύφτηκε σε ένα ξύλινο σαπιοκάραβο και έφυγε για τόπους ξένους και αφιλόξενους. Στο λιμάνι  έγραφε Πειραιάς, κατέβηκε τρομαγμένος από το πλοίο που ξαφνικά βυθίστηκε, "Είμαι πολύ τυχερός" σκέφτηκε και προχώρησε προς το άγνωστο. Ο μικρός Κώστας κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να επιζήσει, όντας αυτό που ήταν και με τους κυνηγούς να τον κυνηγάνε, έτσι λιμάρισε τους κυνόδοντες, έμαθε γερμανικά και σπούδασε νομικά. Η δίψα του για αίμα ήταν πιο μεγάλη από ποτέ, έτσι έγινε βουλευτής και άρχισε να πίνει το αίμα με καλαμάκι. Το 1965 αποφάσισε να βρει τον βιολογικό του πατέρα έτσι πήγε στα Καρπάθια. Η απουσία του ανάγκασε την κυβέρνηση να παραιτηθεί γιατί όπως είπε τότε ο Γεώργιος Παπανδρέου "Όταν το έμαθα χάρηκα, επιτέλους θα έκανε κάτι που ήθελε πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να κυβερνήσω χωρίς αυτόν". Αυτό έφερε την Χούντα, φήμες έλεγαν πως η Χούντα είχε ως μόνο σκοπό να πιάσει τον Κώστα, για ακόμα μία φορά η φύση του καταδιωκόταν. Βρήκε καταφύγιο στο Παρίσι, αλλά η χώρα που τόσο πολύ αγάπησε, μα πάνω από 'λα το ελληνικό αίμα του έλειπαν. Ο καιρός πέρασε και η δικτατορία έφυγε, έτσι ο δρόμος της επιστροφής ήταν ανοιχτός η δεκαετία του '80 δεν του πήγαινε δεν μπορούσε τα παντελόνια καμπάνα και μισούσε την Tina Turner, σοσιαλιστοειδή του πήραν την εξουσία μέσα από τα χέρια, όπως τότε που τα στρουμφάκια του ξέφευγαν συνεχώς "η ιστορία επαναλαμβάνεται" σιγοψιθύριζε συνεχώς. Όμως ήταν τότε το σωτήριο έτος 1990 η ιστορία του έδωσε ό,τι τόσο καιρό του αρνιόταν, έγινε επιτέλους πρωθυπουργός. Η μέρες κοιλούσαν ευτυχισμένα, μπόλικο αίμα του Έλληνα εργαζόμενου, ευχάριστες συναντήσεις με ξένους πρωθυπουργούς και προέδρους, μέχρι που το κακό ήρθε και είχε όνομα Αντώνης Σαμαράς. Πολύ λένε πως τότε ο Κωνσταντίνος έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη, υπάρχουν αναφορές πως αρνιόταν ακόμα και τα ντολμαδάκια της γυναίκας του, πράγμα ανήκουστο για όσους τον ήξεραν. Ο τρόμος γιγαντώθηκε όταν οι παλιοί εχθροί ήρθαν και πάλι στο προσκήνιο. Άλλα ως μεγάλως ηγέτης μπόρεσε να πολεμήσει με τους εχθρούς του, αλλά και του προσωπικούς του δαίμονες και νίκησε. Αλλά πλέον δεν είχε όρεξη για εξουσία, άφησε στη νέα γενιά, στην κορούλα του αυτή την δουλειά. "Η Ντορούλα μου είναι χρυσό κορίτσι" διαλαλούσε όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν. Αλλά το πεπρωμένο δεν μπορεί να το ξεγελάσει κανείς και έτσι η νέμεσις του ξαναήρθε και νίκησε την κόρη του. Όταν δεν ασχολείται με την πολιτική (μπορεί να μην είναι ενεργό μέλος, αλλά το οφείλει στην ιστορία και στο λαό του). Του αρέσει να κάνει ταξίδια, Νέα Υόρκη το 2001, Ινδονησία το 2004, Σομαλία, ακόμα και πιο παράξενους προορισμούς όπως Ιράκ και Αφγανιστάν, και φυσικά πιο πρόσφατα στην Ιαπωνία που είχε να πάει από το 90. ΑΥτή είναι η συνοπτική βιογραφία ενός μεγάλους Έλληνα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Υ.Γ. Αλήθεια; Ψέματα; Ποτέ, κανείς δε θα μάθει και όποιος ξέρει είναι ήδη νεκρός.
Υ.Γ. Αναφορές για ένα πλάσμα που ταιριάζουν στην περιγραφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υπάρχουν σε βιβλία της παλαιάς διαθήκης όπως επίσης στην Αιγυπτιακή "Βίβλο των Νεκρών".
Υ.Γ. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το χρόνια πολλά είναι κατάρα.
Υ.Γ. Πέσει το blogger, χαλάσει ο υπολογιστής σας την ώρα που διαβάζετε το άρθρο δεν φέρω ευθύνη.
Υ.Γ. Είναι ΜΟΝΟ 93;!;!;!;!
Υ.Γ. Καλού κακού κάντε ένα ευχέλαιο τώρα.