Πιθανόν να είδατε το κορεό των οπαδών της Μαρσέιγ με την ελληνική σημαία και τον αρχαίο Έλληνα. Οι οπαδοί τις Μαρσέιγ είπαν πως ήθελαν να δώσουν ένα μήνυμα και ότι δεν αρνούνται την ελληνική καταγωγή της πόλης, πιθανόν και την δικοί τους, έτσι και αλλιώς όλοι Έλληνες είναι πάνω σε αυτό τον πλανήτη(από τα πολλά πράματα που έμαθα από την εκπομπή "Δυνατά και Ελληνικά" με τον μικρό θεό Δημοσθένη Λιακόπουλο).Διάφοροι ελληνόψυχοι, όπως θα ήταν και το φυσικό, κατουρήθηκαν από την χαρά τους να βλέπουν την ελληνική σημαία κάπου αλλού στον κόσμο, πολύ περισσότερο όταν δεν την έχει κρεμάσει κάποιος Έλληνας μετανάστης (πάντα νόμιμος). Μετά ξεκίνησαν τα ωραία... για τους ανθέλληνες που καίνε τις σημαίες όταν ακόμα και οι Γάλλοι αναγνωρίζουν την ελληνική ανωτερότητα. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο βρίσκεται η ειρωνεία αγαπητέ μου αναγνώστη, καθώς και οι οπαδοί της Μαρσέιγ είναι ανθέλληνες, ή καλύτερα ανθόγαλλοι, καθώς σε όσους είναι σχετικοί με το αντικείμενο είναι γνωστό πως οι οπαδοί της ομάδας είναι στην πλειοψηφία του αριστερών φρονημάτων και κατά καιρούς εκτός από την ελληνική σημαία σηκώνουν κορεό και με γνωστούς Αργεντινούς τρομοκράτες (όπως βλέπετε στην εικόνα πάνω) που μαζί με άλλους Κουβανούς έδιωξαν του καλούς Αμερικάνους από την Κούβα. Τέλος Πάντων....
Για την ιστορία η Μαρσέιγ είναι αδελφοποιημένη με την Λιβόρνο στην Ιταλία και με την Α.Ε.Κ. στα μέρη μας λόγο των κοινών πολιτικών φρονημάτων. Βέβαια, υπάρχουν και μεγαλύτεροι κίνδυνοι στα οπαδικά μονοπάτια φίλοι μου (οπαδοί της Ομόνοιας στην Κύπρο είναι αυτοί).
Μετά την τεράστια επιτυχία του περσινού κύκλου οι "Πολιτικές Ιστορίες" επανέρχονται στην μικρή οθόνη. Μπορεί φέτος να έχουμε ηχηρές απουσίες, με τον Μπουμπούκο να απέχει από την τηλεόραση και τον πρώην αρχηγό του να... δεν ξέρω.. ζει; Φέτος έχουμε όμως σύσσωμη την αριστερά, αλλά και μεγάλα μυαλά του τόπου μας όπως ο Γιάννης ο Στουρνάρας και ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της μικρής μας αποικίας Αντώνης Σαμαράς.
Επεισόδιο 1 - Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Επεισόδιο 2 - Ανδρέα ζεις
Επεισόδιο 3 - Η σιωπηλή σύντροφος
*Η οπορτουνιστική ρητορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α διασπά το λαϊκό κίνημα και σπέρνει αυταπάτες στα λαϊκά στρωματά δημιουργώντας συνθήκες καπιταλιστικής αντεπίθεσης της άρχουσας τάξης... (συνεχίζεται)
Επεισόδιο 4 - Το ροζ κουνέλι
Επεισόδιο 5 - Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας
Επεισόδιο 6 - Λυκόφως
Επεισόδιο 7 - Επιχείρηση καθαρά χέρια
Επεισόδιο 8 - Το στρουμπουλό παιδί
Επεισόδιο 9 - Οι μύγες πάνε στα σκατά
Επεισόδιο 10 - Ο πρώην Νομάρχης
Επεισόδιο 11 - Ντουβάρια
Επεισόδιο 12 - Η πολλή δουλειά σκοτώνει τον αφέντη
Επεισόδιο 13 - Ρόδα, τσόντα και κοπάνα (Κατάλληλο μόνο για ενήλικες)
Επεισόδιο 14 - Με το Ευρώ καλύτερα
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.
Όσοι διαβάζουν τακτικά το παρόν ιστολόγιο (λέμε τώρα), θα έχουν καταλάβει πως κινείτε μεταξύ του αριστερισμού, φτάνοντας μέχρι τις παρυφές της κομμουνιστής προπαγάνδας. Κάνεις δεν είναι τέλειος αγαπητέ μου αναγνώστη, παρηγορούμε σκεπτόμενος πως άλλοι έχουν φανταστικούς φίλους, οπότε είναι σε χειρότερη μοίρα από μένα που πιστεύω στα μελλούμενα και τις προφητείες του θείου Κάρολου. Τα έλεγε μπερδεμένα ο Κάρολος για αυτό τα έργα του δεν είναι ακριβώς ευκολοδιάβαστα και σίγουρα δεν θα γίνουν best seller, ούτε πρόκειται να δείτε να τα διαβάζει κάποια αιθέρια ύπαρξη (πιθανόν κνίτισα) δίπλα σας στην Ψαρού της Μυκόνου. Γιατί όλος αυτό ο πρόλογος;
Θα σου πω. Πριν λίγες μου ζήτησε κάποιος την "Σιδερένια φτέρνα" του Jack London και θυμήθηκα πόσο καλή ανάλυση των βασικών αρχών της Μαρξιστικής σκέψης είναι. Εγώ μπορεί να το διάβασα, μόλις το χειμώνα που μας πέρασε, αλλά ο London το είχε γράψει στα 1907, δηλαδή αρκετά χρόνια πριν της έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα που είχε επέτειο πριν λίγες μέρες και υποθέτω θα γιορτάστηκε δεόντως στο Σπίτι του Λαού. Τι λέει λοιπόν το βιβλίο; Ο London αφηγείται την ιστορία του Έρνεστ Έβερχαντ, μέσα από τα μάτια της γυναίκας του Έιβις. Πως ο Έρνεστ γίνεται πρωτεργάτης μιας φανταστικής σοσιαλιστικής επανάστασης στις Η.Π.Α. των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Για το τί είναι διατεθειμένη να κάνει μια "δημοκρατία" όταν βλέπει πως η Αλλαγή είναι πλέον αναπόφευκτη. Το βιβλίο έχει πιασάρικο στόρι, έρωτα, πόλεμο, αίμα, προδοσίες και μέσα από όλα αυτά δίνει μια άλλη οπτική και εξήγηση για το τί συμβαίνει στο κόσμο γύρω μας, πως είναι και πως πρέπει να γίνει.
Μία από τις πιο γλαφυρές σκηνές του βιβλίου είναι η περιγραφή για το πως οι επαγγελματίες συνδικαλιστές έπρεπε να περπατούν με συνοδεία στην μέση του δρόμου, γιατί στις ταράτσες των σπιτιών που βρίσκονταν στις άκρες τους περίμεναν οι εργάτες για να τους πετάξουν τούβλα στο κεφάλι και να τους σκοτώσουν (deja vu). Γενικά για κάποιον που θέλει να μάθει μερικά πράγματα για τον μαρξισμό και να διαβάσει ένα πολύ καλό και κλασσικό βιβλίο "Η Σιδερένια φτέρνα" είναι ό,τι πρέπει και σίγουρα θα βρείτε πολλές ομοιότητες με το σήμερα.
Υ.Γ. Στις 22 Νοεμβρίου του 1916 ο Jack London αυτοκτονεί όντας πάμπλουτος και διάσημος γιατί δεν άντεχε τον κόσμο γύρω του και τον άνθρωπο που τον είχε μετατρέψει.
Επέτειος του Πολυτεχνείου χθες, και τα πράγματα, ή καλύτερα η ατμόσφαιρα, ήταν ελαφρώς διαφορετική από άλλες χρονιές. Για τον απλό λόγο ότι είναι η πρώτη φορά που η επέτειος αυτή γιορτάζεται με την ναζιστική ακροδεξιά να έχει επίσημη ύπαρξη (ας υποθέσουμε πως γνωρίζουν την γλώσσα) στην ελληνική κοινωνία. Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτής της αύξησης των ποσοστών της ήταν η εισαγωγή στον δημόσιο λόγο ακροδεξιών μπουρδολογιών, περί των νεκρών του Πολυτεχνείου. Είναι ανώφελο να προσπαθείς να πείσεις κάποιον για το προφανές και το αυταπόδεικτο. Αν δεν το έχει καταλάβει μόνος του είναι γιατί δεν θέλει, όχι γιατί δεν μπορεί. Μπορείς εσύ να φέρνεις στοιχεία όπως το πόρισμα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσέβα, τα αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών απλά δεν πρόκειται να τα πιστέψει, γιατί δεν θέλει να τα πιστέψει. Είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις δημιουργιστή για την ορθότητα της εξέλιξης... Θα σου σπάσει τα νεύρα και δεν θα καταφέρεις και τίποτα. Επειδή όμως η πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι ούτε ηλίθιοι, ούτε ναζί, ο τίμιος χρυσαυγίτης (ονομάζοντας έτσι όχι μόνο αυτόν που ψηφίζει ή είναι οργανωμένος στη χρυσή αυγή, αλλά και αυτόν που είναι προσκείμενος στην ιδεολογία τους) χρησιμοποιεί την τακτική του αποπροσανατολισμού, "Δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο" ή "Το τανκ δεν πάτησε κανέναν", όντως μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς, η αστυνομία του έβγαλε έξω που τους περίμεναν ακροβολισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές, κάτι που επιβεβαιώνεται από την φυσιολογία των τραυμάτων των θυμάτων. Επίσης όντως το τεθωρακισμένο δεν πάτησε κανέναν. Δεν ξέρω πόσο "μυαλό" μπορεί να έχει ο μέσος χρυσαυγίτης, πάντως δεν θέλει πολύ για να σκεφτείς πως όταν βλέπεις ένα άρμα μάχης να έρχεται καταπάνω σου απλά... φεύγεις από την μέση...
Με αυτήν τη λογική ο θάνατος ενός ανθρώπου από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή του ελληνικού στρατού, στις 17 Νοέμβρη του 1973, λίγο έξω από το Πολυτεχνείο, δεν έχει σχέση με την εξέγερση, επειδή δεν ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Ακόμα και αν κάποιος δεχτεί αυτήν την διεστραμμένη λογική, θα πρέπει και να μας εξηγήσει τις διακοπές... στα ξερονήσια, το ΕΑΤ- ΕΣΑ, την λογοκρισία, αλλά θα μου πεις αν ήσουν "ήσυχος" δεν σε έκαναν τίποτα, όπως στην Κατοχή...
Και αφού δώσαμε απαντήσεις στα αυτονόητα ας πάμε και παρακάτω, σε θέματα όχι και τόσο αυτονόητα. Είναι όταν λοιπόν ο χρυσαυγίτης ξεμείνει από επιχειρήματα περί νεκρών και ελπίζοντας πως δεν θα μας δείρει επειδή δεν έχει άλλα επιχειρήματα για να απαντήσει περνάει σε άλλο θέμα."Ο τόπος είδε προκοπή μόνο επί Γεωργίου Παπαδόπουλου" θα σου πει. Έχω ήδη απαντήσει σε αυτό το επιχείρημα πέρσι τέτοιο καιρό. Βέβαια υπάρχουν πολύ πιο αναλυτικά και εμπεριστατωμένα άρθρα από το δικό μου, όπως το "Εφτά χρόνια αρπαχτή" του Ιού της Ελευθεροτυπίας και το "Τι ήταν τελικά η Χούντα;" του Πάρη Μακρίδη.
Μετά να είσαι σίγουρος πως θα έρθει και η σχετική σύγκριση χούντας και μεταπολίτευσης, του τύπου "Ενώ τώρα που έχουμε δημοκρατία είδαμε". Καταρχήν πρέπει να πούμε πως το ότι ένα πολιτικό καθεστώς βαπτίζεται δημοκρατία, δεν σημαίνει πως είναι. Και ο Παπαδόπουλος "Πρόεδρος της Δημοκρατίας" είχε ως τίτλο. Η Ελλάδα έχει να δει Δημοκρατία από την εποχή του Χρυσού Αιώνα. Τα 180 χρόνια που έχουμε ως ανεξάρτητο κράτος είχαμε στην καλύτερη περίπτωση μια πολύ δυσλειτουργική δημοκρατία, με άχρηστους ή εξωτερικά κατευθυνόμενους πολιτικούς, και με αρκετές διακοπές. Κάτι τέτοιο ήταν και η Μεταπολίτευση, που πρόσφατα άρχισε ξανά να ερωτοτροπεί με το αντιδραστικό παρελθόν της. Αμέσως μετά θα έρθει η επίκληση στην "γενιά του Πολυτεχνείου" που έκανε σκατά την χώρα. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν περίπου 5000 άτομα, η "γενιά του Πολυτεχνείου" που επικαλούνται συνεχώς ακροδεξιά στοιχεία, και όχι μόνο, αριθμεί περί τα δέκα άτομα (Δαμανάκη, Λαλιώτης, Μίμης Ανδρουλάκης, Τζουμάκας κ.α.). Δέκα άτομα δεν μπορούν να είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας ομάδας 5000 ανθρώπων, πόσο μάλλον μιας ολόκληρης γενιάς. Επίσης στην "γενιά του Πολυτεχνείου" μπορεί να ανήκει ο πατέρας μου/σου, η μάνα μου/σου, θείος, γνωστός κ.λ.π. κ.λ.π. Αν θεωρείτε όλους αυτούς κλέφτες, ψεύτες, καθάρματα, λαμόγια και άλλοι σχετικοί χαρακτηρισμοί μάλλον πρέπει να αλλάξετε παρέες και οικογένεια.
Υπάρχουν σκέψεις που δεν κατάλαβα ποτέ. Το να είσαι και χουντικός και βασιλικός, όταν η χούντα έδιωξε τον βασιλιά (να ένα κάλο που έκανε). Το να μισείς καθετί διαφορετικό από σένα, αλλά παρόλα αυτά να μην είσαι φασίστας. Το να αυτοπροσδιορίζεσαι ως πατριώτης Έλληνας και θαυμαστής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αλλά να μισείς τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του, την Δημοκρατία, τον Ανθρωπισμό και τον Ανθρωποκεντρισμό, την Λογική και να παραχαράζεις συνεχώς την ιστορία. Βέβαια μπορεί να φταίω εγώ για αυτό, ίσως είμαι και λίγο χαζός...
Όταν δεν μπορείς να κάνεις τον σταυρό σου γιατί είναι "αντίχριστος", κάνεις άλλα πράματα, καμιά φορά ενημερώνεσαι... συμβαίνει και αυτό. Επειδή ο Τρελαντώνης μας έχει πρήξει τα αρχίδιασυκώτια με την "ανάπτυξη", ίσως θα έπρεπε να δούμε τί πραγματικά είναι αυτή η πολυπόθητη ανάπτυξη. Μπορεί ο κόσμος που δεν έχει και μεγάλη σχέση με τα οικονομικά (οι λίγοι που δεν ξέρουν, γιατί στην Ελλάδα είμαστε όλοι ειδήμονες για όλα) να υποθέτει πως ανάπτυξη ισούται με καλύτερο επίπεδο διαβίωσης, η αλήθεια όμως είναι λίίίίγο... πολύ διαφορετική...
