Αν με ρωτούσε κανείς πριν δυο μήνες πως βλέπω τα πράγματα θα του έλεγα "Υπέροχα", γενικώς το να βλέπω όλο αυτό το τερατούργημα των τελευταίων 40 χρονών να καταρρέει μου φαινόταν απίστευτα αστείο. Τι να πω... το να βλέπεις ένα ολόκληρο σύστημα να διαλύεται είναι διατροφικά ξεκαρδιστικό. Δυστυχώς όμως έκανα ένα μικρό, αλλά εξόχως σημαντικό λάθος. Το σύστημα δεν καταρρέει... σαπίζει και όπως σαπίζει μολύνει και τος ανθρώπους. Το τέρας δεν θα πεθάνει αν δεν το σκοτώσουμε και πολύ φοβάμαι πως χάθηκε η μόνη ευκαιρία να γίνει αυτός ο "φόνος" αναίμακτα, για εμάς. Δύο εκλογές πέρασαν και ήταν ένα τεράστιο πισωγύρισμα. Θα μου πει κάποιος "ναι αλλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α βγήκε δεύτερος". Το αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α ήταν και είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα την παρούσα στιγμή δεν το ξέρω, προσωπικά νομίζω πως παίζει τον ρόλο του ΠΑ.ΣΟ.Κ του '81, όχι όπως το λένε οι περισσότεροι, αλλά με την έννοια ότι θα είναι το φράγμα τις ουσιαστικής και πραγματική αλλαγής, όποια και αν είναι αυτή, δεν μιλάω για σοσιαλιστική επανάσταση, άλλωστε στην Ελλάδα δεν έχουμε καν αστικό κράτος. Η αλήθεια είναι πως δεν περιμένω τίποτα από κανέναν πλέον, δεν βλέπω αυτήν την γαμημένη ηλιαχτίδα στον συννεφιασμένο ουρανό, ίσως να μην υπάρχει, ίσως να φοράω εγώ τα γυαλιά της απαισιοδοξίας ή απλά να κοιτάω αλλού. Ποιος ξέρει; Το σίγουρο είναι πως αν δεν είχα τις υποχρεώσεις μου εδώ, θα είχα φύγει ήδη για Λατινική Αμερική να πεταλώνω τζιτζίκια και να αρμέγω μύγες. Αλώστε αυτό που είναι η διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία και την μιζέρια δεν είναι το αν είσαι πλούσιος, αλλά τον αν έχεις ελπίδα και όνειρα και σε αυτόν τον τόπο πέθαναν. Παραδόξως και η ελπίδα που συνήθως μένει μόνη της στο τέλος...
Υ.Γ. Πρέπει να είναι ό,τι πιο απαισιόδοξο έχω γράψει εδώ μέσα...
Υ.Γ. Για αλλού ξεκίνησα, αλλού με ΄βγαλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου